Za Protagorasem sofiści przyjmowali następujące poglądy:
* nauczanie potrzebuje przyrodzonych zdolności i ćwiczenia;
* teoretyczne nauczanie powinno iść w parze z ćwiczeniem i na odwrót;
* kształcenie dziecka powinno rozpoczynać się w jak najwcześniejszym wieku;
* wcześnie rozpoczęte kształcenie trzeba prowadzić do późnych lat. Najpierw elementarne nauki, później specjalne – muzykę, matematykę, astronomię – a następnie ekonomię i politykę. Celem ma być doskonała indywidualność, której życie będzie zgodne z prawem i moralnością;
* tylko charakter moralny jednostek, czyli eubulia – jasność myśli i stałość woli – może zapewnić szczęście zbiorowości i jednostek.
Sofiści za nauczanie pobierali opłaty. Jako pierwsi opracowali metody wychowania polegające na bezpośrednim kontakcie z młodzieżą. Analizowali czynniki wychowania: zadatki wrodzone, środowisko, ćwiczenie, uczenie się, własna aktywność jednostki.